0 false 21 18 pt 18 pt 0 0 false false false /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standaardtabel; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ascii-font-family:Cambria; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:”Times New Roman”; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Cambria; mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
Want de liefde van Christus dringt ons,
‘Telkens op reis’. De vakanties zijn inmiddels wel zo ongeveer over. Iedereen is weer thuis. Wat rest zijn leuke herinneringen. En een berg digitale foto’s. Een beetje heimwee naar verre oorden soms.
De een bleef dicht bij huis. De ander maakte een lange camper-reis door Europa. Sommige pensionado’s maken meerdere korte reisjes per jaar. Anderen maken een eenmalige wereldreis om hun vrije tijd te vieren.
Telkens op reis. Om jaloers op te worden. Als je de eerste drie woorden van 2 Kor 11: 26 (NBG 1951 vertaling) leest zou je inderdaad zo weer je koffer willen inpakken om meteen weer weg te wezen. Reizen hoort bij de moderne mens. Het gaat gepaard met het zwitserleven-gevoel. Zorgeloos er weer eventjes helemaal tussenuit. Heerlijk. Op jaloers op Paulus te worden.
Niet dus. Paulus schrijft die drie woorden midden in een langer stuk. En dan verandert de toon en betekenis van die drie woorden toch compleet:
24 Van de Joden heb ik vijfmaal de veertig-min-één-slagen ontvangen, 25 driemaal ben ik met de roede gegeseld, eens ben ik gestenigd, driemaal heb ik schipbreuk geleden, een etmaal heb ik doorgebracht in volle zee; 26 telkens op reis, in gevaar door rivieren, in gevaar door rovers, in gevaar door volksgenoten, in gevaar door heidenen, in gevaar in de stad, in gevaar in de woestijn, in gevaar op zee, in gevaar onder valse broeders; 27 in moeite en inspanning, tal van nachten zonder slaap, in honger en dorst, tal van dagen zonder eten, in koude en naaktheid; 28 (en dan), afgezien van de dingen, die er verder nog zijn, mijn dagelijkse beslommering, de zorg voor al de gemeenten.
Paulus reisde heel veel. Hij maakte drie zogeheten zendingsreizen. Daarbij legde hij in totaal wel zo’n 10.000 kilometer af, voor een flink deel te voet (dat heet in het Latijn niet voor niets ‘per pedes apostolorum’: met de apostelpaarden).
Wie vandaag de dag een deel van die tochten van Paulus nareist doet dat veelal met een luxe touringcar. Met airconditioning en koele drankjes aan boord.
Als je dan door het onherbergzame berggebied van West-Turkije reist en je realiseert dat Paulus dat alles te voet deed, dan groeit je bewondering voor zoveel doorzettingsvermogen enorm. Je raakt diep onder de indruk van alles wat Paulus over had voor het evangelie. En je jaloersheid op ‘telkens op reis’ is helemaal over.
Waarom ondernam Paulus al die gevaarlijke reizen eigenlijk? Wel, Paulus had Jezus ontmoet op weg naar Damascus ooit, en was er volstrekt van overtuigd geraakt dat Jezus de beloofde Messias was. En dat de Joden die van ‘De Weg’ waren en zich tot Jezus bekeerden het bij het rechte eind hadden. Met alle enthousiasme die in hem was stichtte Paulus op zijn reizen christelijke gemeenten. Hij onderwees de pas ontstane gemeenten en bemoedigde ze. Een volgende keer zocht hij ze weer op, als dat in de reis paste.
In deze passage staat eigenlijk het laatste vers centraal, als het gaat om Paulus’ motivatie voor zijn reizen. Bijna tussen neus en lippen door vermeldt hij dat de zorg voor al de gemeenten hem dagelijks aan het hart ging. En als hij verder trok van een plaats, bleef hij biddend betrokken bij de gemeente die hij zojuist had verlaten. Niet plichtmatig en omdat dat zo hoort, maar vurig en uit innerlijke noodzaak.
En wij? We bidden ongetwijfeld op de geëigende momenten. Een aantal keren per dag. Maar komen er in ons ook nog wel eens van die schietgebedjes op? Van die gebedjes die je niet tevoren had gepland? Omdat je net een botsing ontliep? Omdat je kind veilig thuis is? Omdat je genezen bent?
Paulus vermeldt het als gezegd bijna terloops. Maar die kleine, direct uit je dankbaarheid of zorg opborrelende gebeden zijn heel belangrijk. Voor Paulus, maar ook voor ons.
Laten we van die ongewone gebeden meer en meer een gewoonte maken.
Wij zijn dus gezanten van Christus,