Preek zondag 10 maart 2013

0 false 21 18 pt 18 pt 0 0 false false false /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standaardtabel; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ascii-font-family:Cambria; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:”Times New Roman”; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Cambria; mso-hansi-theme-font:minor-latin;}

 

 

Wij mensen stellen ons God voor. Dat kunnen we alleen met menselijke beelden. Maar beseffen we wel dat Hij zich niet in onze beelden laat vangen? Dat Hij groter en mooier is dan welk beeld dan ook kan benaderen? Dat God ons denken altijd ver te boven zal gaan?

 

In onze tijd komt er veel op ons af. Moeilijke vragen waar we soms geen kant mee op kunnen. Ontwikkelingen die over ons komen en waar we geen weg mee weten. Het voelt soms als het juk om de hals van de os. De os die ploegt en zo het land bewerkt opdat er gezaaid kan worden. Opdat daarna het land zijn opbrengst zal geven ons ten goede. Maar dat juk weegt wel zwaar. We lezen over het juk in Mattheüs 11: 25 – 30:

 

In die tijd antwoordt Jezus en zegt: ik ben u dankbaar, Vader, Heer des hemels en der aarde, dat gij dit alles hebt verborgen voor wijzen en verstandigen en het hebt onthuld aan onmondigen; ja, Vader, dat het zó voor u welbehaaglijk is geweest! Alles is aan mij overgegeven door mijn Vader, en niemand behalve de Vader kent de Zoon, en niemand behalve de Zoon en aan wie de Zoon het wil onthullen kent de Vader! Komt tot mij, allen die vermoeid en belast zijt, en ik zal u rust geven! Neemt mijn juk op u en leert van mij dat ik zachtmoedig ben en nederig van hart, en ge zult rust vinden voor uw zielen (Jer. 6,16); want mijn juk is zacht en mijn last is licht!

Ontroerende woorden. ‘Als je het niet meer ziet zitten, kom dan naar me toe’ staat er feitelijk. Welk juk past daarbij? Het juk van de ploegende en zwoegende os? Eigenlijk niet. De Heer spreekt hier van een lichte last in plaats van een zware en van rust voor je ziel in plaats van verontrustende ontwikkelingen. Hij nodigt uit om naar hem te komen. En belooft dan verlichting van de omstandigheden. Belooft een oplossing voor de druk die jij ervaart.

 

Willen wij dat wel? Of hebben we nog het gevoel dat we onwaardig zijn om naar God te gaan met ons hebben en houden? Want we zijn zondig. En hoe kunnen we dan in de buurt van God komen? Daar hebben we toch niks te zoeken dan? Zit God daarop te wachten? Laten we eerst maar zorgen dat we betere christenen worden, dan kunnen we meer recht op hulp laten gelden.

 

Zijn wij ten diepste toch niet mensen die het willen verdienen? Die een tegenprestatie willen leveren op eigen kracht, zodat God een beetje verplicht is ons te helpen? Durven wij werkelijk vrij te zijn? Werkelijk te leven van genade?

 

Het woord ‘juk’ kan ook overdrachtelijk verwijzen naar het begrip ‘lering’ of ‘onderwijzing.’ De rabbijnen hadden leerscholen waarin ze uitlegden wat de consequenties van de Bijbelse ge- en verboden voor het dagelijkse leven waren. Wat je moest doen en wat je moest nalaten. Dat resulteerde in bijna eindeloze aantallen voorschriften.

 

En dan zegt de Heer: ‘Laat al die dingen nu maar los en neem mijn leringen aan.’ En Hij leert ons dat Hij onze zonden droeg. Dat Hij ze vergaf en er nooit meer aan denkt. Zover het oosten is van het westen, zover doet Hij onze overtredingen van ons.

 

En dan zegt Hij: mijn juk is zacht en mijn last is licht! Dat heeft niks met een zware balk te maken. Want God staat niet hoofdschuddend en van een afstand te kijken hoe we ploeteren onder een zware last. Nee, Hij vraagt ons het juk te helpen dragen dat Hijzelf draagt. Samen met hem vormen we een span. We staan er niet alleen voor. Hij loopt naast ons onder hetzelfde juk en helpt ons. Als wij vrijwillig Zijn juk gaan dragen, dan draagt Hij mee!

 

God geeft aan zijn kinderen een geweldige ruimte. Hij ziet ons soms ploeteren onder het juk dat we onszelf opleggen. En dat geploeter wil Hij wegnemen.