Preek zondag 11 september 2011

 

God stelt zich op heel wat manieren aan ons voor in de bijbel. Als koning. Als herder. Als priester. Als profeet.

Als God spreekt over de relatie die hij met ons wil, kiest hij een paar keer voor een wel heel intiem beeld: dat van echtgenoot! Zie Jeremia 31:32; Jesaja 54:5; Hosea 2. Daar gaat het over de relatie die God wil met zijn volk Israël. Een relatie die Israël nogal eens ver van zich afwerpt. We lezen Jesaja 54:1-10. Het eerste vers wordt door Paulus geciteerd in Galaten 4:17: er staat immers geschreven:

‘verheug je, onvruchtbare die niet baart, barst uit en schater, jij die geen weeën kent, want talrijker zijn de kinderen van de verlatene dan van haar die de man heeft!’ (Jes. 54,1)

 

Een merkwaardige tekst. Onvruchtbaar en toch kinderen? Dat gaat van nature niet lukken. God spreekt hier over een bovennatuurlijk gebeuren. En zo citeert Paulus de tekst ook: jullie Galaten die christen zijn geworden hebben dat niet te danken aan het houden van de wet! Je hebt het niet zelf verdiend. Op natuurlijke wijze – op grond van eigen inspanning en de beloning daarvoor – wordt je nooit en te nimmer christen. Christen worden vereist een bovennatuurlijke gebeurtenis: je moet worden wedergeboren. Mensen zijn geestelijk onvruchtbaar. Alleen door Gods ingrijpen kan daarin verandering komen. Pogingen op eigen kracht leiden tot niets.

 

Dat was in Israël niet anders. Een paar voorbeelden waar God ingreep in het leven van grote namen uit de bijbel, in het leven van mannen die het zelf knap verprutsten:

Abraham. Groot aartsvader. Maar bij een beetje spanning in het gezin stuurt hij wel zijn bijvrouw Hagar en haar zoon Ismaël de woestijn in om hen daar te laten sterven. Tot tweemaal toe laat hij zijn vrouw seksueel misbruiken om zijn eigen hachje te redden. Het is dat God ingrijpt… Bij Hagar, Ismaël en bij Sara.

Jacob, Abrahams kleinzoon. Niet alleen liegt hij tegen zijn blind geworden vader Isaac, ook trekt hij zijn ene kind duidelijk voor boven de anderen. Zelfs zo dat zij verbitterd raken en de familie naar de knoppen helpen door de lievelingszoon als slaaf te verkopen. Het is dat God ingrijpt en iets van het leven van Jozef en de rest van de familie maakt.

Juda, op zijn beurt weer een zoon van Jacob. Wanneer diens zoon sterft, negeert hij zijn schoondochter. Wel bezoekt hij prostituees, onder wie zijn vermomde schoondochter. En ook nu grijpt God in.

David dan. Hij laat zijn belangrijkste militair doden, zodat hij met diens vrouw kan trouwen. Die is dan trouwens al zwanger van ‘m. God grijpt in, zodat David zijn daden niet geheim kan houden.

 

God houdt van zijn volk Al eeuwen lang. Maar Israël aanbidt andere goden. Neemt andere minnaars. Pleegt geestelijk overspel. En God – teleurgesteld – trekt zich terug.

Zonder Gods steun is het kleine Israël niet opgewassen tegen de omringende volken. Het wordt onder de voet gelopen. ‘Eigen schuld, dikke bult’ zou je zeggen, want dat is het. Maar God redeneert zo niet. Zijn liefde is onopgeefbaar! Zonder enig verwijt en zonder enige voorwaarde vooraf zegt hij (Jes. 54:8) in eeuwige vriendschap zal ik mij over je ontfermen!- zegt je verlosser, de Ene.

 

Zoiets snap je alleen als je kijkt naar het kruis. Het kruis laat zien dat God zowel heilig als liefdevol is. Jezus zegt dat God aan het kruis zijn glorie zal laten zien. Zien wij aan het kruis juist niet zwakheid? Machteloos vastgespijkerd aan een stuk hout. Hoe kan hieruit nu Gods glorie blijken? Aan het kruis zien we dat God zonde zo serieus neemt dat Hij niet kon zeggen ‘zand erover’. Iemand moest betalen. En Hij koos ervoor dit zelf te doen. Zo serieus neemt God zijn heiligheid en de wet. Er is nooit een beter beeld geweest van Gods heiligheid en liefde dan aan het kruis. Hij is zo heilig dat er wel iemand moest sterven. En Hij is zo liefdevol dat Hij zelf stierf, in onze plaats.

Alleen het kruis kan ook laten zien dat de liefde onvoorwaardelijk is, zoals wij in Jesaja lezen. Wij zijn nog steeds net als Abraham en Jacob. Hoe kan God dan zeggen dat de relatie nooit verbroken kan worden? Door het kruis! Als wij onze zonden belijden, zal God vergeven. Omdat Hij naar het kruis kijkt.

En onze reactie op die onopgeefbare liefde?

· Houden we meer van God dan van wie dan ook? Reageren we als hij ons roept (:6)? Ligt heel onze identiteit vast in hem? Of spelen andere zaken ook een belangrijke rol? Geld? Baan? Uiterlijk? Vrienden?

· De onvruchtbare vrouw kreeg kinderen (:1). Hoeveel geestelijke kinderen hebben wij?

· Durven we onze schande uit het verleden te vergeten (:4, )? Of Laten we ons achtervolgen en verlammen door dat verleden. God wil dat niet.

· En laten we Gods lof bezingen! Met die oproep begint immers begint Jesaja 54: Jubel, onvruchtbare die nooit heeft gebaard,- barst uit in gejubel en schater,……